De derde week van de coronacrisis

Het coronavirus houdt ons nu al drie weken in de ban. Sinds 13 maart – sommigen wat later – houden we afstand, wassen we onze handen vaker en als het even kan blijven we thuis.
We leven ondertussen in een totaal andere werkelijkheid dan 3 weken geleden. Het lijkt inmiddels al heel lang geleden dat we zonder nadenken in de rij van de kassa van de supermarkt stonden en dat we op visite gingen bij andere mensen. Het kan zijn dat het inmiddels tergend lang geleden is dat je je (groot)ouders hebt gezien of misschien heb je je verjaardag niet kunnen vieren.

Onze manier van werken is anders geworden. Van secretaresse tot fysiotherapeut en van muziekleraar tot ambtenaar: iedereen werkt zoveel als mogelijk thuis en staat digitaal in contact met anderen. Ook de manier van lesgeven is totaal anders dan anders: bijna alle scholieren, van groep 1 tot en met 6 vwo, krijgen digitaal les, bijvoorbeeld via Windows Teams, Zoom of Skype. Onze dochter heeft haar mondeling voor haar boekenlijst voor Nederlands op haar zolderkamer gedaan en ze hoeft alleen de schoolexamens (de zogenaamde SE’s, wij noemden dat vroeger schoolonderzoeken) te doen en niet de centraal schriftelijke eindexamens (CE’s). Nog 5 toetsen te gaan en ze is klaar. Dat hadden we een maand geleden toch ook niet kunnen denken?

Al deze aanpassingen doen de meesten van ons met liefde en we ondergaan het lijdzaam. Alles voor een goed doel: gezond blijven of toch op z’n minst de ander gezond houden. Deze geringe opofferingen vallen wat mij betreft dan ook wel mee. Ik word diep geraakt door de gedachte dat mensen iemand hebben verloren, al dan niet aan corona, zonder dat ze echt afscheid hebben kunnen nemen. En de gedachte dat zij niet aanwezig mochten zijn bij de begrafenis van hun geliefde oom, nicht, collega of buur vind ik hartverscheurend…
En ik heb angst voor de volwassenen en kinderen die thuis mishandeld worden en nu meer thuis zitten dan ooit. (Daarom hebben we daar samen met Fractie van den Berg vragen over gesteld aan het college.)

(Tekst gaat verder onder foto)
Vol bewondering kijk ik naar de vele mensen die werken in wat we tegenwoordig ‘cruciale beroepen’ noemen. Ik vind de term cruciale beroepen vreemd. Dit waren altijd al de belangrijkste beroepen! Lopen deze medewerkers geen risico? Kennen zij geen angst? Jawel, maar ze werken toch door. Respect!!
Ik hoop dat ze binnenkort eindelijk  meer financiële waardering krijgen voor wat we nu ineens die cruciale beroepen noemen. En voor veel beroepen is mijns inziens ook werkdrukverlaging nodig.

Ik hoop ook dat door deze pandemie de focus van heel Nederland gaat verschuiven van economie naar welzijn. Is welvaart af te meten aan euro’s of aan maatwerk? De Resolutie Van Waarden van de PvdA ligt hierbij helder op mijn netvlies: bestaanszekerheid, goed werk, verheffing en binding winnen deze weken enorm aan waarde! Als PvdA pleiten we daar al jaren voor. Vaak wordt dit in de hoek van de geitenwollen sokken weggestopt. Maar het coronavirus schudt mensen wakker. Boeiend dat zo’n microscopisch klein dingetje zo’n impact kan hebben.

De laatste verandering die ik wil noemen is onze burgemeester. Wie had vier weken geleden kunnen denken dat burgemeester Aptroot zonder afscheidsfeest zou vertrekken en dat waarnemend burgemeester Lokker al wel aan de slag is, maar nog niemand van de gemeenteraad heeft ontmoet? We leven in unieke tijden.

Dit weekend zal de thermometer voor het eerst in 2020 (bijna) de 20°C aantikken, maar daar kunnen we alleen maar van genieten in de tuin of op het balkon. Maar dat geeft niks, alleen samen kunnen we het coronavirus verslaan.

Gehaakt coronavirus, speciaal voor de Keek op de Week gemaakt door mijn buurvrouw: