Keek op de Week – De middelvinger

De middelvinger

Laatst las ik in een artikel: CDA-Kamerlid Martijn van Helvert vindt dat er ‘opgetreden’ moet worden tegen de ‘aso-media-terror’ van twitteraars die antisemitische bagger richting PvdA-leider Lodewijk Asscher sturen: “Ik vind dit echt een grote misdaad en verschrikkelijk voor jou, beste Lodewijk!” voegde het Kamerlid eraan toe.

Waarom denken sommige mensen dat ze op social media en/of tegen politici maar van alles mogen zeggen?! Lekker anoniem schelden is al jaren een hype. Reaguurders en trollen zijn er genoeg te vinden op social media. Maar ook buiten op straat hoor ik negatieve opmerkingen over politici.

Maandelijks – en tijdens de verkiezingen wat vaker – staan we met de PvdA Zoetermeer in het Stadhart met onze Rode Kraam. Omdat we willen horen wat er speelt in de stad. En dat is voor ons leuk en gezellig om te doen. De meeste reacties zijn onverschillig: politiek interesseert immers lang niet iedereen. Mensen mopperen ook wel eens in het voorbijgaan op de PvdA. Dat vind ik natuurlijk niet zo leuk, maar ik weet dat ze daar bij andere partijen ook last van hebben. Het is een schrale troost om te weten dat het niet alleen de politici en vrijwilligers van de Partij van de Arbeid overkomt.

Mopperen mag best van mij, we hoeven het niet altijd eens te zijn met elkaar. En verschillen van mening zijn juist interessant in de politiek. En gelukkig zijn de meeste gesprekken bij onze Rode Kraam nuttig (vanwege tips, klachten of ideeën) of simpelweg gewoon leuk en gezellig.

Maar sommige gesprekken laten een diepe indruk achter. Na vijf jaar intensief de straat op gaan voor de PvdA overkwam me nu iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt: iemand stak haar middelvinger naar me op! Waarom?! Ben ik zo’n trut? Ik kende de dame in kwestie niet eens.

“Mevrouw, waarom doet u dat? Ik ken u niet en u kent mij niet, maar u steekt uw middelvinger op naar mij!”, riep ik haar hard na. Ze draaide zich om en gaf te kennen dat ik me dat niet persoonlijk moest aantrekken. “Maar u steekt uw middelvinger op. Naar mij. Hoe kan ik me dat dan niet persoonlijk aantrekken?” vroeg ik haar.

De vrouw draaide haar scootmobiel om en kwam naast me staan. Ze bedoelde het niet zo, zei ze. Ze was gewoon boos op de PvdA. Nee, bedacht ze zich, eigenlijk was ze boos op alle politici. Niet alleen de politici in Zoetermeer, maar álle politici in heel Nederland. Dus ik vroeg haar natuurlijk: “Waarom?” Zo raakten we aan de praat.

Wat volgde was een lang verhaal over tegenslagen en ongeluk: een auto-ongeluk, ongelukkig in de liefde geweest en nu alleen, een uitkering die gekort was, de huur die steeds hoger werd en andere kosten ook trouwens, een hoogbejaarde zieke moeder waar ze nog voor zorgde, voorzieningen die wegvielen en ga zo maar door.

Omdat de vrouw zo openhartig was, was ik dat ook. Dus ik vertelde haar over mijn chronische vermoeidheid, dat ik een WAO-uitkering heb, van mijn afstand tot de arbeidsmarkt, mijn man die twee jaar geleden zijn baan kwijt was, onze zorgen over onze kinderen, enzovoort. Zonder het verhaal van mevrouw tekort te doen of te bagatelliseren probeerde ik uit te leggen waarom ik haar verhaal eigenlijk wel snapte. Dat zij en ik misschien meer overeenkomsten hadden dan ze eerst had kunnen denken. Ik gaf ook aan dat ik haar boosheid snap. En haar teleurstelling. Die mag er zijn. En zij mag er zijn. En haar verhaal is echt. Dat vond ze fijn om te horen.

Het gesprek is nu enkele weken geleden en ik denk er nog vaak aan. Gaandeweg het gesprek zag ik de oudere mevrouw ontspannen. Ze keek steeds minder boos en het gesprek werd steeds hartelijker. Toen het gesprek klaar was gaf ze aan dat ze het een hartverwarmend gesprek had gevonden. Ze was blij geweest met mijn luisterende oor. En ze hoopte dat ik haar kon vergeven voor de middelvinger.

“Nee, ik ga echt niet stemmen op 21 maart”, zei ze nog en ze had nog steeds geen vertrouwen in de politiek, maar ze wist nu dat niet alle politici graaiers zijn en dat het ook politici niet altijd mee zit.
Na 25 minuten praten in de ijzige kou van februari gaf ze me een héle dikke knuffel voor ze verder reed.