De vijfde week van de coronacrisis

Heeft u dat nou ook? Vindt u nou ook dat het toch wel heel erg lang gaat duren? Op 13 maart zijn we in Zoetermeer begonnen met het stopzetten van het normale werkende leven, het inperken van het  sociale leven en is onze gebruikelijke manier van boodschappen doen drastisch veranderd. Dat is deze week dus pas 1 maand geleden! Het voelt voor mij al alsof we 3 maanden verder zijn.

Je kunt daar op twee manieren naar kijken.

1. Jeetje wat duurt het lang!

We zitten met z’n allen al 5 lange weken thuis. We genieten nog wel van het zonnetje in de tuin of op het balkon, maar niet echt meer in de natuur. We denken twee keer na voor we de straat op gaan om boodschappen te doen. En we wennen langzamerhand aan de 1,5 metermaatschappij, zoals het nu heet. Maar de dagen lijken langer te duren dan voorheen, vind ik. Het gemis om mensen te zien, écht te spreken, de hand te schudden, te omhelzen wordt steeds groter. Ik mis mijn moeder, die ik al 7 weken niet gezien heb.

En dan ben ik nog bevoorrecht: ik bevind me niet in een onveilige thuissituatie, onze kinderen hoeven geen computer te delen om hun schoolwerk te doen, mijn salaris wordt gewoon uitbetaald. Maar wat ik er moeilijk aan vind is dat we niet weten tot hoe lang het gaat duren. Die onzekerheid vind ik lastig.

2. Wat zijn we goed bezig!

We zijn pas een maand op deze nieuwe manier aan het leven en wat is er veel veranderd in een maand! Bij scholen, kantoren, fabrieken, supermarkten, ziekenhuizen zijn immense aanpassingen gedaan. En iedereen begint daar aan te wennen. Ook daarvan vind ik dat het lijkt alsof we dat al 3 maanden doen, en het is pas een maand. Daarnaast schieten de goede initiatieven als paddenstoelen uit de grond. Ik heb vandaag nog gedoneerd aan een boodschappenproject, ik sponsor zo vaak als onze portemonnee het toelaat de lokale restaurants en ik heb deze maand vier paar schoenen naar de schoenmaker gebracht. En daarin ben ik niet alleen, vele Zoetermeerders doen iets om een ander te helpen. Ik kijk met groot respect naar deze hele operatie. Ik vind dat prachtig om te zien. Wat is de mens adaptief: binnen een maand hebben we ons hele leven aangepast!

Een maand geleden las ik voor het eerst over “flatten the curve”. Ik moest het bijbehorende artikel eerst goed lezen om te snappen wat het betekent. Maar het lijkt erop dat we erin geslaagd zijn om het aantal zieken niet zó hard te laten stijgen dat de ziekenhuizen té vol raken en dat de zorg het allemaal niet meer aan kan, mede dankzij een enorme opschaling aan ziekenhuisbedden natuurlijk.

Maar toch: het is knap dat de situatie in Nederland niet zo is geëscaleerd als in Italië of in de Verenigde Staten, waar het aantal zieken en doden ongelooflijk hoog is. In Italië wordt een hele generatie weggevaagd en in Amerika worden vooral de arme mensen keihard getroffen. Wat fijn dat we dan in Nederland wonen; waar de zorg nog op peil is, waar het sociale vangnet nog overeind staat en waar we solidair zijn met elkaar. En dan ben ik trots dat ik lid ben van een partij die altijd voor zekerheid heeft gestreden en dat nog doet. En toch, over zekerheid gesproken: de onzekerheid vind ik op dit moment het moeilijkste. Ik zit met zoveel vragen in mijn hoofd.

Gaat Rutte aanstaande dinsdag een voorzichtige versoepeling van de quarantaineregels aankondigen? Is het de bedoeling dat kinderen weer naar school gaan vanaf half mei? En wat vind ik daar dan van? Durf ik mijn kind weer naar school te laten gaan? En hoe zit het dan met de kans op besmetting bij docenten? En hoe zit het dan met de besmetting van de kinderen? Zij worden er meestal niet zelf ziek van, maar meestal is geen garantie. En wat nou als ze mij besmetten? Of oma?

En wanneer mag de gemeenteraad weer fysiek bij elkaar komen om te vergaderen? En met hoeveel versoepelde regels en extra financiële middelen kunnen wij  iedereen helpen in Zoetermeer? Hoeveel ondernemers zullen failliet gaan? Hoeveel culturele instellingen zullen de deuren moeten sluiten? Hoeveel extra echtscheidingen zullen er in 2020 aangevraagd worden? Hoeveel kinderen krijgen nu geen jeugdzorg, waardoor problemen verergeren? En hoeveel mensen zijn hun baan kwijt?

Maar stel dat we inderdaad vanaf 28 april gaan versoepelen, hoe ziet een 1,5 metermaatschappij er in de praktijk dan uit? En hoeveel jaar gaat dat duren? Pas 3% van de Nederlanders blijkt antistoffen in het bloed te hebben. Een half miljoen Nederlanders hebben dus corona gehad!! Dat is schrikbarend veel. Maar 3% is nog veel te weinig. We moeten naar de 60% toe. Dat zijn 10,2 miljoen besmettingen in Nederland. Dat getal is niet te bevatten.

Dat mijn weekendje weg naar de Belgische Ardennen komende week niet doorgaat, dat vind ik niet zo erg. En dat mijn week vakantie naar Italië in de zomervakantie onzeker is, daar kan ik mee leven. Als kind hadden we het niet breed thuis en dus gingen we niet ieder jaar op vakantie. Daar wordt een mens niet slechter van. En dat vakantieland ligt er volgend jaar of over een paar jaar ook nog wel. Maar de uitzichtloosheid en de onzekerheid zal ik de komende weken een plekje moeten geven.